Vrijdagmiddag 6 maart, half vier bij het Provinciehuis. Bram van Ojik haalt flink uit en... met donderend geraas gaat een enorme stapel olievaten omver. Erachter verschijnt een prachtige landschapsfoto met windmolens. De donkere luchten boven de Haarlemse Hout klaren er meteen van op. Kinderen zwaaien met windmolentjes. Het publiek klapt enthousiast. Bram zet nog eens stevig neer waarom GroenLinks kiest voor duurzaam: omdat fossiele brandstoffen eindig zijn en ons klimaat gigantisch vervuilen.
Juist voor die kinderen moeten we zuinig met onze grondstoffen en onze natuur omspringen. Politiek is verder kijken dan vandaag: de toekomst vraagt om duurzame beslissingen. Wàt een verschil met de avond ervoor, bij de ondernemers en werkgevers van de IJmond. Toen stond ik in een debat met lijsttrekker Elisabeth Post van de VVD. Wind? And'rnooitniet!
"Windhandel" was nog het vriendelijkste woord wat er over wind over haar lippen kwam. Het was dat het moest van het Rijk, maar wat haar betreft kwam er geen windmolen bij in Noord-Holland. Gelukkig had de zaal wel interesse in wind, want na mijn verhaal over de verbinding tussen duurzame energie en duurzame economie stemde 15% van de ondernemers GroenLinks. Dat zou een mooi verkiezingsresultaat zijn!
Na afloop van het debat kwam ik in gesprek met een aantal mensen, waaronder een VVD-er. Ik vroeg hem waarom de VVD zo'n hekel aan windenergie had. Want ik probeer altijd wel te begrijpen waaróm iemand met me van mening verschilt, en deze begrijp ik echt niet. De VVD-er had de hele avond in de warme zaal zijn campagnejasje aangehouden, dus was min of meer 'in functie'. "Tja", zei hij, "het is eigenlijk vooral emotie". Hij schoof wat ongemakkelijk heen en weer, kennelijk vond ie het zelf ook niet zo'n overtuigend antwoord. Nog een keer probeerde ik erachter te komen waarom de VVD zo'n geweldig technologisch project, wat voor veel bedrijven big business en voor veel mensen mooi werk is, afwijst. Veel verder dan een verlegen lachje kwam hij niet.
Emotie kan een prima drijfveer zijn en mag in de politiek ook een rol spelen. Daar zijn we mensen voor. Maar er moet ook een moment zijn dat je je emotie spiegelt aan argumenten en aan de realiteit van alledag. En dan kan je niet anders concluderen dan dat we duurzame energie ongelofelijk nodig hebben. Om de aarde leefbaar te houden voor onszelf, anderen en de generaties na ons. Ik zou er bijna emotioneel van worden....