Zij legt iets bloot dat voor de lieve vrede beter bedekt kan blijven. Maar de lieve vrede is iets dat zich niet kan verhouden tot racisme of seksisme, daarover moet niemand een oogje toeknijpen. Hulde dus aan de dappere vrouw die, ondanks alle drek die zij over zich heen krijgt, daartegen toch ageert. Want Simons zet racisme en seksisme op de (politieke) kaart en maakt daarmee de weg vrij voor andere vrouwen, zowel vrouwen van kleur als witte vrouwen. Intersectionaliteit is een begrip dat langzaam mainstream begint te worden. Er wordt meer opgestaan voor wie institutioneel wordt achtergesteld, of dat nu vrouwen zijn, mensen van kleur, of mensen die met uitsluiting op andere gronden te maken hebben.
In feite doet élke vrouw in de actieve politiek iets voor vrouwen, door te normaliseren wat kennelijk nog altijd niet normaal is: een vrouw doet gewoon mee. Dat is een recht dat vrouwen opeisen. Voor sommigen gaat dat gepaard met een eindeloze strijd, voor anderen - ondanks het vrouw-zijn - vanuit privilege. Elk mens voert zijn eigen strijd en al die vrouwen die hun plek in de maatschappij opeisen, zijn een voorbeeld voor andere vrouwen.
Elke vrouw in de politiek merkt dat men met twee maten meet. Als fractievoorzitter van de grootste coalitiepartij heb ik een aantal taken en ik zie natuurlijk dat waar een man ´doortastend´ is, vrouwen – ikzelf in dit geval– in zo’n geval toch meer als een trut of een tang gezien worden. Nog meer dan veel anderen moet Simons verdragen dat mensen de meest nare en ongepaste dingen over haar en tegen haar zeggen. Ik ben zeer onder de indruk van de vasthoudendheid van Simons. Wat mij betreft is dat een extra reden waarom zij deze Penning heeft verdiend. Ik weet niet of ik het met zoveel tegenwind (en dat is nogal een eufemisme) nog had willen doen; actief zijn in de politiek. Vrouwen en mensen van kleur, en Simons als vrouw van kleur dubbel, krijgen nog steeds een andere behandeling dan witte mannen, die nog altijd onze volksvertegenwoordigende organen domineren.
Sommigen waren verrast over de keuze voor Simons. Door één van mijn collega´s in de Staten werd zelfs publiekelijk afstand genomen van de toekenning. Het blijft teleurstellend, zeker als andere vrouwen vooraan gaan staan om een vrouw naar beneden te halen. Misplaatst, niet passend, onterecht. Laten we trots zijn op de vrouwen aan wie de Penning is uitgereikt. In het eerste jaar aan Devika Partiman, in het jaar daarna aan Manja van der Weit en dit jaar aan Sylvana Simons. Een mooie rij en ik kijk nu al uit naar de winnaar van volgend jaar!
*De provincie Noord-Holland reikt vijf jaren achtereen deze penning uit aan een persoon die zich verdienstelijk heeft gemaakt voor vrouwen in de Noord-Hollandse politiek.
Sylvana Simons was de afgelopen jaren gemeenteraadslid in Amsterdam en ze heeft de partij BIJ1 opgericht. Juryvoorzitter Sybilla Dekker zegt over haar: “De jury is van oordeel dat Sylvana Simons een onderscheiding verdient omdat zij een voorbeeld is voor de volgende generatie vrouwen en omdat zij zich publiekelijk uitspreekt over de combinatie van seksisme en racisme en zo sociale onveiligheid in de politiek bespreekbaar maakt. De bewustwording waar zij aan bijdraagt is belangrijk. Want de verharding van het politieke debat die we de afgelopen jaren zien, kan vrouwen afschrikken om deel te nemen aan de politiek.”