Fridays for future, Student Climate Strike, Youth for Climate en natuurlijk Extinction Rebellion. De opkomst van klimaatbewegingen is ongekend en aan het begin van dit najaar kwam dat nog meer dan tevoren tot uiting in een maand vol wereldwijde stakingen, protesten en bezettingen.
Ook in Nederland liepen ruim 30.000 mensen mee in de Haagse Klimaatstaking. En later, in oktober, waren in Amsterdam protesten van Extinction Rebellion. Eigenlijk willen al deze groepen jonge activisten maar een ding: dat de politiek de wetenschap serieus neemt en dat we luisteren.
Wat misschien wel het allerinspirerendste is aan de klimaatbeweging is dat zij geleid wordt door jonge vrouwen. Greta Thunberg kennen we ondertussen allemaal, maar heb je ook al eens gehoord van Helena Gualinga, die uit het Amazonegebied komt en strijdt tegen de fossiele industrie. Of van Autumn Peltier, 14 jaar en advocaat voor schoon drinkwater. En van onze eigen Jesse, Ianthe, Dana, Linda en Noah, die in aanloop naar de klimaatstaking van Wageningen naar Den Haag liepen. Zij gebruiken actie als essentieel drukmiddel om de politiek aan te spreken op hun verantwoordelijkheid om hen op te roepen op door te zetten, om geen tijd meer te verliezen.
Ze verkondigen de cijfers die we al kennen, maar die we nog beter in onze oren moeten knopen. Greta Thunberg zegt vaak: “luister niet naar mij, luister naar de wetenschap.” Dat is de crux van het geheel. We weten dat de opwarming van de aarde tot 1,5 graad gepaard gaat met forse stijging van de zeespiegel. We weten dat 2 graden stijging, zoals als maximum is afgesproken in Parijs ook wel het “point of no return” genoemd wordt. We weten dat nog meer stijging, tot wel 2,5 of 3 voor compleet ijsvrije zomers op de polen zal kunnen zorgen. Maar, laten we ons geen illusies maken. De gevolgen van klimaatverandering zijn nu al merkbaar zijn voor miljoenen mensen. We weten dat eilandengroepen verdwijnen. We weten dat er nog meer heftige orkanen, overstromingen en hittegolven aankomen, dat natuurverschijnselen extremer worden.
Als politiek, ook in de provincie, kunnen we niet op onze handen gaan zitten. We moeten luisteren naar al die miljoenen mensen die de straat op gaan en die wekelijks spijbelen of staken om een signaal af te geven. Als provincie moeten we ook een rol spelen in de oplossing. In het coalitieakkoord nemen we de energietransitie serieus en maken we plannen voor de warmtetransitie. We moeten de nieuwe, groene lijn doorzetten. Maandag hebben Provinciale Staten het over het klimaatakkoord. Ook dan is het belangrijk om nadruk te leggen op actie en ambitie. Om de doelen van Parijs te halen moeten we aan de slag. Laten we dus luisteren naar Greta, Autumn, Helena en Jesse: tijd voor actie.
Anouk Gielen